In deze serie zien we details van rustende handen, gebogen polsen, het samenknijpen en zachtjes in huid duwen van nagels en vingers. Een herkenbaar detail van een hand wordt afgewisseld door een bijna abstract stuk huid. Die huid lijkt dan eens oud, robuust, pezig, gelooid, dan weer breekbaar, teer en lucide. We kruipen er heel dicht op: nagel, barst, rimpel en huidplooi komen naar voren en worden zo bijna tastbaar. De grens van intimiteit wordt opgezocht of overschreden.

De kwetsbaarheid en het veroudering-proces zijn ongemakkelijk maar tegelijk ontwapenend, mooi en ontroerend. Tijd speelt in deze serie een cruciale rol: we zien een sterk verdicht, mooi maar confronterend beeld. Dit zichtbaar maken is als laveren tussen betrokkenheid en ontroering voelen enerzijds en een ongemakkelijk soort nieuwsgierigheid of voyeurisme bedrijven anderzijds. Als kunstenaar wil ik in mijn werk hiervan getuigen maar niet zonder daadwerkelijk de verbinding met ouderen aan te gaan, iets voor hen te betekenen